The Toxicity Of Continuity
2020
In Pages Magazine, eds.: Babak Afrassiabi, Nasrin Tabatabai, 2020. Link
(…) To describe something as ‘toxic’, in both biological and sociological senses, is to evoke something that produces harm. Although toxicity is more routinely understood as the injurious contamination of an organism by some entity external to it, thereby upsetting its ‘healthy’ or consistent functioning, in the context of concepts, toxicity can occur in the opposite direction: by preserving what is internal to its self-referential modes of thought. That is, by continuing to confirm what is (thought to be) known, true, sufficient, necessary, or good. Avoiding conceptual contamination is the shirking of possibility to think or know otherwise, and the name for this is unreason. It is to remain fixedly entrenched in ones existing situational perspective, a plight Achille Mbembe described as “mental self-amputation.”
Article available in English and Farsi.
گزیدهای از مقاله:
(…) چیزی را ‘سمی’ دانستن، چه در معنای زیستشناسانه و چه جامعهشناسانه یعنی چیزی آسیبرسان را فراخواندن. سمیّت را غالباً آلودهشدن یک اندامواره به چیزی کاملاً بیرونی معنا میکنند که کارکرد منسجم و ‘سالم’ آن را برهم زند. اما سمیّت در حیطۀ مفاهیم میتواند به صورتی معکوس رخ دهد: با حفاظت از آنچه درون شیوههای خود ــ ارجاع اندیشه قرار دارد، یعنی، با مداومت بر تأیید اینکه آنچه (گمان میشود) که شناختهشده، حقیقی، کافی، لازم یا خوب است. پرهیز از آلودگی مفهومی، در واقع طفره رفتن از امکان اندیشیدن یا دانستن به شیوهای متفاوت است که نامش ناخردی است؛ پناه گرفتن در زاویهدید موقعیتِ فعلی خود، وضعیت اسفناکی که آشیل مبمبه چنین توصیف کرده است: «قطع عضو ذهنی، آنهم به دست خود.»
Patricia Reed, "The Toxicity Of Continuity", in Pages Magazine, eds.: Babak Afrassiabi, Nasrin Tabatabai, 2020. Link